Oema foe Sranan
Voorafgaand aan deze film bekijk je de korte documentaire Strijd op 16mm.
Oema foe Sranan (Vrouwen van Suriname) is de eerste documentaire over Suriname gesproken in het Sranantongo in de jaren rond de onafhankelijkheid. De film volgt vier vrouwen, Jetty, Sonja, Somai en Sylvie, die zich verzetten tegen miskenning en uitbuiting en de armoede die ze dagelijks ervaren.
Door middel van hun persoonlijke verhalen geven zij zicht op de geschiedenis van kolonialisme, neokolonialisme en discriminatie in Suriname en Nederland. De oorzaken van de armoede worden in beeld gebracht aan de hand van citaten uit "Wij slaven van Suriname" van Anton de Kom, het boek dat is opgenomen in de Nederlandse Canon. Het is een aanklacht tegen de rol van Nederland als kolonisator en tegen de buitenlandse bedrijven die zich verrijken maar het land berooid achterlaten. De film laat een strijdend volk zien in plaats van een lijdend volk.
Oema foe Sranan is een politieke film: een resultaat van solidariteit tussen Surinamers en Nederlanders. De documentaire is geproduceerd door Cineclub Vrijheidsfilms in samenwerking met LOSON (Landelijke Organisatie van Surinamers in Nederland).
Lange tijd is de film niet te zien geweest. Eye besloot met het IISG in 2021 tot restauratie.
Over Strijd op 16mm
Tegelijk met de restauratie van Oema foe Sranan is de korte documentaire Strijd op 16mm geproduceerd, die de verhalen over de toenmalige totstandkoming en vertoning van deze onderbelichte activistische film vastlegt. Deze korte documentaire wordt vertoond voorafgaand aan de gerestaureerde film Oema foe Sranan.
Fascinerende terugblik en tegelijk een onthutsende actualiteit
- de Filmkrant
Wat dit onderwerp betreft kan er niet genoeg aan gedaan worden om oprecht besef van historische feiten te kweken.
- FilmTotaal
Edgar Cairo: ik ga dood om jullie hoofd
Pijn en schaamte over de koloniale geschiedenis van Nederland in Suriname: dat overheerst in het leven en werk van schrijver en dichter Edgar Cairo. Het is beklemmend aanwezig in Cindy Kerseborn's documentaire 'Edgar Cairo: ik ga dood om jullie hoofd'.
Edgar Cairo overleed in 2000. Met tomeloze energie en kracht heeft hij geprobeerd de tegenstellingen te overwinnen, die tussen Surinamers onderling en tussen Surinamers én gevestigde Nederlanders heersen. Terugkerende thema's in het werk van de schrijver, dichter, performer en schilder zijn huidskleur en sekse, maar bovenal de onverwerkte koloniale erfenis.
De zwaar getourmenteerde Cairo werd in Nederland academicus, maar voelde zich tegelijk altijd een Creoolse volksjongen. Hij onderzocht de invloed van het witte denken en de daarmee samenhangende taal in het hoofd van een zwarte Creool. Cairo ontwikkelde zijn eigen taal, een mix van Sranantongo en Nederlands die je nu nog terug hoort in de Nederlandse straattaal. Hij legt met zijn werk open wat anderen liever met schaamte bedekken. Zijn uitgebreide oeuvre bestaat niet alleen uit literatuur en poëzie, maar ook uit tweehonderd schilderijen, die met dezelfde passie, ongeduld en avontuurlijkheid zijn gemaakt als zijn geschreven werk.